Vergeten en je de vergeetachtigheid herinneren: dementie is een vreselijk proces voor de persoon in kwestie en de omgeving. Voor mij is deze persoon mijn oma, die al een aantal jaren aan dementie lijdt. Ik ontdekte laatst echter een onverwachte schoonheid in haar vergeetachtigheid, die ik probeerde te vangen in dit werk.
Oma zit aan tafel. De kalenderklok en het bed met de bedpapegaai vertellen ons dat ze niet thuis is, maar dat ze zich in het verzorgingstehuis bevindt. Het is daar niet helemaal als thuis: haar oude meubels staan hier en daar verspreid door de ietwat kille kamer, net als de flarden van herinneringen in haar steeds leger wordend hoofd. Ze zit voor een spiegel, tegenover mijn opa. Hij houdt haar handen stevig vast en kijkt haar liefdevol aan. Het spiegelbeeld verraadt dat hij er in werkelijkheid niet is; ze zit tegenover een lege stoel.
Mijn oma is vergeten dat mijn opa overleden is. Ze leeft in de veronderstelling dat hij zich in zijn hobbywerkplaats schuilhoudt en meubels en andere snuisterijtjes in elkaar aan het timmeren is. Dat hij ieder moment thuis zal komen om samen met haar te lunchen. Deze gedachte troost haar voor nu, het geeft haar een twinkeling in haar ogen en maakt dat ze zo nu en dan iets heeft om naar uit te kijken. Wie zou ik dan zijn om haar te vertellen dat deze gedachtes niet echt zijn; haar gevoelens zijn namelijk levensecht.