De tienerjaren: de zoektocht naar een eigen identiteit. Het ongemakkelijke samenspel tussen het kinderlijke en het volwassen worden, zo kwetsbaar en toch zo mooi. 

Een tijd terug besefte ik mij plots dat mijn ouders ook ooit in die fase hebben gezeten. Hoe vanzelfsprekend is die gedachte; natuurlijk zijn zij ooit tieners geweest. Maar tegelijkertijd kon ik me het niet voorstellen. Mijn ouders zijn de oudere generatie, met meer levenskennis dan ik. Ze hebben mij opgevoed, ik ben hun kind, hoe kan ik me hen dan als kind voorstellen? Maar wat had ik ze graag ook zo gekend. 

Plots ontstond het wilde idee dat dit misschien alsnog kon, door het al tekenend te doorleven. Ik ging op onderzoek uit en ging met ze in gesprek. De meest fantastische verhalen kwamen bij ze naar boven, met ondertussen die nostalgische glinster in hun ogen. Vervolgens het enthousiasme waarmee ze allerlei fragmenten uit hun jeugd voor mij verzamelden: er werden fotoalbums doorgespit, foto’s van hun spulletjes opgezocht op internet, plattegronden van slaapkamers getekend en afspeellijsten gemaakt met muziek uit de eighties.

Ik begon aan het eerste portret van mijn tweeluik Nostalgia: mijn moeder, Ingrid. Op basis van alle fragmenten reconstrueerde ik haar tienerkamer, met haar muziek op repeat op de achtergrond. En plots zat ze daar, in haar tienerkamer. Met haar rotan stoel, de muur met de donkergroene tapijttegels en de posters van Limahl, Paul Young en Doe Maar. Al tekenend had ik het gevoel echt daar te zijn, met haar. Zo heb ik haar toch nog als tienermeisje mogen leren kennen. 

​

Er volgt t.z.t. nog een portret van mijn vader, NOSTALGIA II.