De tienerjaren: de zoektocht naar een eigen identiteit. Het ongemakkelijke samenspel tussen het kinderlijke en het volwassen worden, zo kwetsbaar en toch zo mooi. 

Een tijd terug besefte ik mij plots dat mijn ouders ook ooit in die fase hebben gezeten. Hoe vanzelfsprekend is die gedachte; natuurlijk zijn zij ooit tieners geweest. Maar tegelijkertijd kon ik me het niet voorstellen. Mijn ouders zijn van een andere generatie, met meer levenskennis dan ik. Ze hebben mij opgevoed, ik ben hun kind, hoe kan ik me hen dan als kind voorstellen? Maar wat had ik ze graag ook zo gekend. 

Toch hebben ook zij ooit gezocht naar hun eigen identiteit. Plots voelde ik een geleend soort nostalgie, een verlangen om hen als tieners te leren kennen, om hun jeugd te proeven door deze te tekenen. Ik ging op onderzoek uit en ging met ze in gesprek. De meest fantastische verhalen kwamen bij ze naar boven, met ondertussen die nostalgische glinster in hun ogen. Vervolgens het enthousiasme waarmee ze allerlei fragmenten uit hun jeugd voor mij verzamelden: er werden fotoalbums doorgespit, foto’s van hun spullen opgezocht op internet, plattegronden van slaapkamers getekend en afspeellijsten gemaakt met muziek uit de eighties.

Het eerste portret van dit tweeluik is mijn moeder. Op basis van alle fragmenten reconstrueerde ik haar tienerkamer, met haar muziek op repeat op de achtergrond. En plots zat ze daar, in haar tienerkamer. Met haar rotan stoel, de muur met de donkergroene tapijttegels en de posters van Limahl, Paul Young en Doe Maar. Al tekenend had ik het gevoel echt daar te zijn, met haar. Zo heb ik haar toch nog als tienermeisje mogen leren kennen. 

Daarna volgde het tweede portret, dat van mijn vader. Hij is altijd al een grote muziekliefhebber geweest, dankzij hem heb ik mijn muzieksmaak ontwikkeld. Langzaam maar zeker verscheen ook hij, in zijn slaapkamer tussen zijn snuisterijen en decoraties, met in zijn hand zijn favoriete vinylplaat, 'A Star is Born'. Alsof hij klaar is om hem op de platenspeler achter zich te leggen.

​
'Nostalgia' is mijn eerbetoon aan mijn ouders, om hen niet alleen te eren als de ouders die ik ken, maar ook als de jonge jongen en het meisje die ze diep in hun hart nog steeds zijn.