Noodstop!

Je hoort er tegenwoordig bijna niet meer bij als je geen burnout hebt gehad, of er tegenaan zit. Dat overkwam ook mij.  Daarom een portret van een burnout, starring myself. Met een bureau vol voorwerpen, een onoverzichtelijke rommel. Maar het zijn niet zomaar voorwerpen. Ze dragen stuk voor stuk een betekenis met zich mee.

 

Het computerscherm en de stapel klantdossiers staan symbool voor veranderend werk in een veranderende maatschappij waarin alles steeds sneller moet, waar er meer werk met minder mensen moet worden gedaan. Als je je grenzen niet kunt bewaken, stijgt het je hoofd gemakkelijk te boven. De papieren die verspreid over het bureau liggen, laten zien dat het thuis verder gaat. Boekhouding, belastingaangifte, noem het maar op. Dat is de administratieve rompslomp van het privéleven.

 

Over de computerkast ligt strijkgoed gedrapeerd, bekroond met een strijkijzer. Links van het bureau staat daarnaast een stofzuiger. Dat is het huishoudelijk leven, waarin altijd wel iets te doen is. Een waanidee dat het huis altijd perfect moet zijn, kan een zwaar juk worden. De smartphone linksonder staat verder symbool voor het sociale leven dat het nodige onderhoud vergt, en ook weer veel gezelligheid met zich meebrengt. Af en toe is de afweging lastig te maken. Energie lijkt soms net op geld; hoeveel heb je nog te geven? Met de komst van de smartphone lijkt dit sociale leven 24/7 door te gaan. 

 

Alles bij elkaar was het teveel. Mijn lijf was op zoek naar de uitknop, een harde reset, klaar met alle prikkels. Maar dan zijn er nog de rammelaar en de stapelringen. Deze staan symbool voor het gezinsleven. Voor mijn gezin wil ik hoe dan ook tijd vrijmaken, ook al voelt tijd soms aan als een schaars goed. Zo ook de trouwring, en de foto van mij en mijn partner die niet voor niets onder de lamp is geplaatst. Daar valt het licht op; hij trekt mij erdoorheen.

​