In deze tekening zijn er veel tenen. Lange tenen. Allemaal verschillende soorten tenen. En al die verschillende tenen trappen op elkaar. De persoon in het midden draagt een T-shirt met een vredesteken. Hij bedoelt het goed, maar hoe hard hij ook probeert om niemand op de tenen te trappen, toch gaat het gebeuren: het is onvermijdelijk. Deze tekening gaat over het Nederlandse gezegde 'lange tenen hebben', wat betekent dat iemand makkelijk op zijn tenen wordt getrapt en dus snel beledigd is.
Tegenwoordig ligt er een focus op woordkeuze en aan de andere kant hoe ze worden ontvangen. Woorden zijn echter oppervlakkig, er zit ook een intentie achter. Iets dat gevoeld kan worden in plaats van gehoord. Het lijkt alsof elke keer dat je iets zegt, er ergens een meteen zoemer afgaat. Ik weet dat er mensen zijn die hun woorden én hun intentie gebruiken om anderen opzettelijk te beledigen. Ik weet echter ook dat er mensen zijn die goede bedoelingen hebben, maar soms hun woorden onhandig kiezen, niet wetende dat dit emoties bij andere mensen oproept.
Wat me verdrietig maakt, is dat er tegenwoordig te veel nadruk ligt op woorden en hoe ze te gebruiken om een inclusieve samenleving te bereiken. Dat is een prachtig doel en ik ben voor, maar ik heb het gevoel dat we het misschien te veel forceren. Zo krijgen we in plaats van een inclusieve samenleving een samenleving die op scherp staat.