Automatisering, tegenwoordig vooral onder de noemer ‘artificial intelligence’ in het nieuws. Ik lees de hoogtepunten, ik verwonder me over de kunsten van de wetenschap en tóch grijpt angst me ook altijd om de keel. Al ben ik zelf opgegroeid in de generatie van computers. Automatisering is niet per definitie slecht, maar ook niet per definitie goed. Het heeft goede en slechte kanten, maar we vergeten die slechte kant ooit óók te zien.
'Inhumaan' of 'onmenselijk' is vaak een term met negatieve associaties, maar dat is eigenlijk precies wat automatisering behelst, en de mensheid zet zich er 100% voor in. We maken uiteraard machines die creëren, repareren of kunnen genezen. Maar we maken evengoed robots die kunnen vechten zonder dat gevoel of normen en waarden in de weg zitten. Machines die in een kwestie van seconden een boom omkappen en zo voetbalvelden aan bos weg kunnen kappen. AI-systemen die béter willen zijn dan de mens en mensen vervangen in hun baan. Meer, sneller, goedkoper. In dienst van de mens? Niet altijd... We knutselen en poetsen ergens ook onszelf en ons nut weg. Om te kunnen doen 'wat echt belangrijk is'.
Maar wat blijft er dan nog over om te doen? Als je geen nut meer hebt? Als machines en systemen alles beter denken te kunnen dan jij? Ikzelf vind dat een behoorlijk deprimerende gedachte. Ik geef in dit werk daarom mijn eigen draai aan de doordravende automatisering en introduceer de 'Anti-depressor 2000’, die inspeelt op de depressiviteit door het ontbreken van nut. Zodat je zélfs niet meer zelf je antidepressiva hoeft toe te dienen, want ook dat kan een machine vast beter. Laten we alsjeblieft ook de menselijke imperfectie blijven omarmen, want daarin zit tenminste een kloppend hart.